daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed - and gazed - but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

-William Wordsworth, 1802-

Ik dwaalde rond als een eenzame wolk
die zich hoog boven berg en dal ophoudt,
toen zag ik plots een massa volk:
een zwerm narcissen, geel en goud,
onder de bomen naast het meer,
in de wind wiegden zij heen en weer.

Zoals sterren in de melkweg staan
te schitteren en te gloeien,
zo stonden zij in een lange baan
langs het water fris te bloeien:
vele duizenden zag ik daar
ze dansten vrolijk met elkaar.

en ook de golven naast hen dansten fier,
toch wonnen de bloemen de vreugdestrijd
en voelt een dichter louter plezier
bij zoveel opgetogenheid:
ik keek, maar kon toen niet bedenken
wat dit schouwspel mij zou schenken.

Want nu, op de bank gelegen,
met een leeg en peinzend gemoed,
kom ik ze in mijn hoofd weer tegen
dat is wat het alleen-zijn doet,
zo vult mijn hart zich met een groot plezier
en gaat met de narcissen aan de zwier.

-vertaling: Barbra Heskamp, 2009-