regen

nu krijgt de grijze straat donkere spikkels
en in de lucht gaat het suizen
een vlucht van duizend onzichtbare voetjes ijlt voorbij
nu ga ik leven
nu komt hij
nu komt de grote regen
en ik tril, als een dankbaar blaadje
dat almaar willig meenikt
met de dans van de grote regen

nu komen de moederwolken
die geven de regen
en de huizen worden donkerder
ze fronsen de wenkbrauwen om te denken
de oude huizen zetten een peinzend gezicht
ze willen zich iets herinneren
maar het gaat niet en ze vergeten te denken
omdat alles luisteren moet
naar het lied van de grote regen

de mensen zijn weggegaan
de straat is leeg
want het moet stil zijn
in het huis van de grijze regen
nu is hij overal gekomen
over de stad en over de weiden
en over de huiverende slootjes danst de regen
hij ritselt stilletjes tussen het helm in het duin
en hij vertelt de bladeren van het statige bos

ik zit stil en raak verloren
in het feest van de wijde regen
in het feest van de vredige regen
in het feest van de grote regen

-J.C. van Schagen, (1891-1985)-